Begrijp me niet verkeerd, ik hou heus wel van een gulzige tête à tête met de vrouw van mijn dromen en ik ga graag deftig uit eten met een fijngeselecteerd gezelschap. Maar daar komt toch wel vanalles bij kijken. Wie kiest en reserveert, biedt zijn hele zelf ter filering aan. It better be good of je gaat af als een gieter, en met jou je hele moeizaam opgebouwde culinaire imago en prestige. Daarbij, je neemt je foodpartners toch niet mee naar die groezelige eettent, ook al serveren ze daar de beste prak in town. De keuze van het restaurant is veelal direct afhankelijk van de indruk die je op je gezelschap wil nalaten. De wachttijd als absoluut kwaliteitsmerk. De celebrity chef als babe. De foodmagazines, boeken en televisieshows als billboard, En duur is toch fantastisch? Anders was het jammer van de centen.
Dat gemeenschappelijk eten is ondertussen ook gemeengoed geworden bij professionele proevers en eters. Restaurantcritici doen hun job zelden alleen. Vreemd. Hoe gaat dat dan? "Hei, ik moet een restaurant recenseren, waarom ga je niet mee, dan kunnen we gezellig bijpraten en ondertussen doe ik mijn werk en help jij mee proeven, en achteraf schrijf ik wel een besprekingetje op basis van mijn summiere notities en ons algemeen gevoel?" Waar ligt dan de focus van de attentie en de concentratie? Het lijkt misschien een vreemde vergelijking, maar er is een reden waarom het verboden is om te telefoneren wanneer je rijdt. 'Cognitieve afleiding' heet dat. Wie zijn sociale relaties verzorgt tijdens de maaltijd kan niet goed proeven. Punt. Overigens inviteer ik tijdens mijn daytime job zelden vrienden waarmee ik eventjes socialize terwijl ik aan het werk ben, laat staan dat ze even een potje komen meewerken. Mocht iemand dat al willen, maar dat is een andere kwestie.
Wie samen eet, speelt op veilig, creëert voor zichzelf een houvast en een veilig gevoel. Wie samen eet, wordt onvermijdelijk beïnvloed door de mening van de ander. Enthousiasme wordt getemperd, afkeer vergoelijkt. Samen schrijf je geen restaurantrecensie.
So here I am. Gewoon me, myself and I en als Edward braaf is, mag hij ook mee. Alleen is niet beter. Alleen is anders. Alleen is echt doen wat je altijd al wou: die scruffy eettent, dat riskante eetstalletje, dat chique en dure restaurant, en zonder reservatie, gewoon op de bots. Alleen is lekker eigengereid. Eten wat je echt wil zonder rekening te moeten houden met anderen. Drie voorgerechten met een cola. Gin tonic tot aan het dessert. Of sla het dessert maar over en breng nog een voorgerecht. Alleen is de ober of de chef laten kiezen. Alleen is de keuken binnenwandelen, zonder gezaag over mogen en kunnen. Alleen is recht voor de raap en zonder compromis. Doe mij maar een tafel voor één.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten